เมื่ออาทิตย์ก่อนผมได้มีโปรเจ็กทำขำๆ กันกะพี่ เคลวิน เราแค่ต้องการทำอะไรก็ได้ที่เราถนัด และ Work เป็นแค่โปรแกรมง่ายๆที่ไปตามเช็คราคามือถือ และคอยรายงานเมื่อมีการเปลี่ยนแปลงราคา เราทำเล่นๆกันเพราะเราอยากจะซื้อมือถือรุ่นเดียวกัน (รายละเอียดเดียวจะเขียนอีกทีตอนที่ซื้อมือถือกันละ 555)
ทีแรกผมก็ใช้แค่ IFTTT ง่ายๆนี่แหละครับ มันก็ง่ายดีนะ ผมนั่งทำ applet ที่เอามาเป็น API สำหรับส่ง Line ได้ ผ่าน iPad เลย(ทำผ่านเว็บ IFTTT เลย) หลังจากนั้นก็มีทำเช็ค RSS Feed ของเว็บบอร์ดเพื่อตามอัพเดทรอมของมือถือ แต่มันไม่ได้ตอบโจทย์การใช้งานเลย คือมันมาทุกอัพเดท Post หรือ Reply เลยทำให้ต้องลงมาโค้ดเอง
ผมก็เลยเริ่มที่จะมาโค้ดด้วยภาษาที่ตัวเองสบายใจ และถนัดที่สุด นั่นคือ Python ทีแรกกะว่าจะเสร็จภายใน 2-3 ชม. พอทำไปเรื่อยๆเราก็สนุกไปกับมัน มันทำให้เรารู้สึกเหมือนเราเป็นพ่อมดอะ มันเพลิน มันฟิน มันทำไปได้เรื่อยๆ กว่าจะเสร็จอีกทีก็ผ่านไป 5 ชั่วโมงแล้ว
นั่นมันทำให้ผมนึกถึงตอนช่วงที่เรียนอยู่ครับ ในชีวิตการเรียนมหาลัย 4 ปี ผมบอกตรงๆว่าไม่คิดว่าจะยังทำงานในสายนี้ต่อ เหตุเพราะ…
เขียนโค้ดแม่มไม่สนุกเลย
ตอนนั้นช่วงปี 1-2 เรียน พวก Java กับ C ที่ใช้ในวิชา Data Structure (หินโคตรรรรร) ในช่วงแรกๆผมโอเคนะ Programing 1 คือเขียนได้ สนุกเบาๆ แต่พอลงไปถึง Programming 2 มันเริ่มไม่สนุกละ เริ่มท่ายาก เจออะไรที่มันซับซ้อนมากๆ แต่เราก็คิดว่ามันไม่สนุก เอาตรงๆ เหมือนคนดูซีรี่ละไม่อินอะครับ มันก็ไม่เข้าหัว
จุดเปลี่ยนในชีวิตผมมันน่าจะประมาณตอน ปี 3 ช่วงนั้นว่ากันตามตรงคือดิ้นรนปั่นงานของห้องวิจัย เพื่อสวัสดิภาพในการเป็นสมาชิก (ไม่ทำมีสิทธิ์หาห้องวิจัยใหม่นั่งได้เลย) ตอนนั้นก็เข้าไป Join Project ที่เค้าทำกันไม่ทันอะครับ เสร็จก่อน แต่ก็ได้เรียนรู้การใช้งาน Ubuntu น่าจะเป็นครั้งแรกที่ใช้พวก Linux แบบถึงลูกถึงคน ละได้ Customize แก้ปัญหานี่นั่น
มันสนุกเว้ย!
นับว่าเป็นการเปิดโลกทัศเลยก็ว่าได้ เลยหันเหมาสนใจด้านนี้
แล้วพอดีพี่ที่แลปชวนไปงานสัมนาในตอนนั้น เป็น DevOps Meetup ครั้งแรกเลย ในประสบการณ์ไม่เคยได้ไปงานไหนมาก่อน ไปฟัง Session แชร์เรื่องเกี่ยวกับ DevOps ได้เห็น Technology หลายๆอย่าง ทำให้เรามีแรงบันดาลใจ กลับหาหางานให้ตัวเองทำ
ตอนนั้นเริ่มด้วยการที่จะเขียน Script สำหรับ Authenticate หน้า Login ของอินเทอร์เน็ตสถาบัน ใช้ Node.JS ใช้ PhantomJS ตอนนั้นสนุกมากๆ สามารถลุยไปเรื่อยๆเรียนรู้ไปกับมัน ความคิดเรื่องมุมมองอคติกับการเชียนโค้ดผมหายไปเยอะเลยอะ ตอนที่ Script มัน Work นะ โอ้โห
It’s Magic!!!!
มันเหมือนกับที่ผมกำลังทำตอนนี้เลยอะ มันสนุก มันเพลิน
ผมเห็นด้วยกับพี่ ไท เลย เรื่องนี้ ที่เขียนบทความนี้ก็ได้แรงบันดาลใจและข้อสังเกตมาจาก บทความ ของพี่ ไท และบทความของ ของคุณ @kristw
ถ้าในการเรียนการสอนเขียนโค้ดมันทำให้เราได้ใช้ประโยชน์มัน แบบเห็นภาพ คำถามว่า เรียนไปจะใช้ทำอะไร มันจะได้คำตอบด้วยตัวมันเองอะครับ และความสนุกที่เราทำมันได้อะ มันจะกลายเป็นแรงผลักดันมหาศาลให้กับเราเลย
ทุกคนน่าจะจำความรู้สึกตอนที่เราเขียนโค้ดละมัน work ได้ดี มันน่าจะฟินมากๆเลยนะ ที่เราจะทำให้โค้ดของเรามัน work แถมยังได้อะไรสนุกๆอีก
สำหรับผมความสนุกทำให้ผมอยากทำมันต่อ พร้อมเปิดรับที่จะเรียนรู้อะไรใหม่ๆ
ผมพูดได้ว่า ความสนุกของการเป็นพ่อมดตอนเขียนโค้ด เปลี่ยนชีวิตผมไปเลย
ขอให้ทุกคนสนุกกับการเขียนโค้ดครับ… 🙂